Πόσο σιχαίνομαι τον Χάρντεν!

Ομολογώ ότι στην περίπτωση του «μούσια» είναι προκατειλημμένος. Δεν μου αρέσει η φάτσα του ρε παιδί μου, δεν τον μπορώ με αυτό το μούσι που νομίζεις ότι από μέσα θα ξεπεταχτεί κάνας δεινόσαυρος και θα σε πάρει στο κυνήγι. Δεν μου αρέσει και το δήθεν στυλάκι του. Από τον τρόπο που περπατάει μέχρι τον τρόπο που ντύνεται. Δήθεν εκκεντρικά. Εκκεντρικά αλλά μέσα στη μόδα ντύνεται ο Ουέστμπρουκ φιλαράκι, εσύ απλά ντύνεσαι χάλια…

Πέρα από την πλάκα πάντως τον Τζέιμς Χάρντεν δεν τον αντέχω. Δεν τον μπορώ ρε παιδί μου, έχει αλλεργία σε όλα όσα τον αφορούν. Ήρθε, δε, πρόσφατα και η άμεση κίνησή του να δηλώσει συμπαράσταση στους Κινέζους (ναι, μη χάσει το παραδάκι των Γιέν) αδειάζοντας ουσιαστικά τον τζένεραλ μάνατζερ της ίδιας του της ομάδας Ντάριλ Μόρεϊ στη γνωστή υπόθεση του tweet του Μόρεϊ υπέρ της δράσης αντίστασης του λαού του Χονγκ Κονγκ, και πλέον μου είναι και αντιπαθής. «Ζητάμε συγγνώμη. Αγαπάμε την Κίνα» δήλωσε. Ρε, άντε απ’ εδώ. Λίγε…

«Μα, μπορεί να βάλει τη μπάλα στο καλάθι με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Να βάζει 40 πόντους σε κάθε ματς. Ανακαλύπτει συνεχώς νέους τρόπους να σουτάρει. Με ένα πόδι. Με step back τρίποντο. Με drive και floater από το πρώτο βήμα». Σας ακούω προσεκτικά (#not) όλους εσάς τους λάτρεις του Χάρντεν. Και απλά δηλώνω με κάθε τρόπο, σε κάθε τόνο και όσο πιο εμφατικά μπορώ ότι «σιχαίνομαι τον Χάρντεν και το μπάσκετ που παίζει».

Συγγνώμη δηλαδή αλλά αυτό δεν είναι μπάσκετ. Αν ήθελα να ρίξω σε ένα κλουβί αλά Mad Max (το παλιό, το καλό, το ορθόδοξο με τον Μελ τον Γκίμπσον) έναν μπασκετμπολίστα για να κερδίσει έναν άλλο στο ένας εναντίον ενός θα τον έβαζα και θα πόνταρα και όσα χρήματα είχα στην τσέπη μου στο ότι θα νικήσει. Αλλά, ρε, διάολε, το μπάσκετ δεν είναι άθλημα του ενός. Του παίρνω τη μπάλα και σουτάρω αδιαφορώντας για όσους βρίσκονται γύρω μου. Τι να τα κάνω τα 42 triple double καριέρας που έχει. Σε σχεδόν 900 ματς καριέρας βγαίνει τέσσερα ανά σεζόν. Ο Γιόκις έχει ήδη κοντά στα 30 με το 1/3 των ματς του «μούσια».

Αυτό που με εκνευρίζει ακόμη περισσότερο στον Χάρντεν είναι το στυλάκι του στο παρκέ. Αυτός ο ράθυμος βηματισμός που νομίζεις ότι είναι υπνοβάτης που τρέχει, αυτός ο τρόπος που κινείται και νομίζεις ότι θα καταρρεύσει στο επόμενο βήμα. Πηγαίνει και κολλάει στον αντίπαλο, είναι μετρ του flopping για να κερδίζει φάουλ και κάπως έτσι πέρυσι σούταρε κοντά 900 βολές (858 για την ακρίβεια) σε όλη τη σεζόν. Αν είναι ποτέ δυνατόν, ένας παίκτης να σουτάρει κοντά χίλιες βολές σε 78 αγώνες. Πάνω από 11 ανά ματς…

Ο Χάρντεν είναι ο ορισμός του παίκτη που παίζει για την πάρτη του και μόνο. Δημιουργεί για τον εαυτό του. Παίζει ένα ομαδικό άθλημα σαν να μην υπάρχουν άλλοι γύρω του. Βάζει κοντά 40 πόντους (36,1 πέρυσι) ανά αγώνα παίρνοντας πάνω από 24 σουτ ανά αγώνα. Εικοσιτέσσερα σουτ και έντεκα βολές για να βάλει 36 πόντους. Είμαστε σοβαροί;

Κάθε ματς με αυτόν μέσα είναι τόσο βαρετό, τόσο μονότονο, τόσο μονόπλευρο που δεν αντέχεται για πάνω από δέκα λεπτά. Και αυτό γιατί στη συνέχεια είναι σαν να βλέπεις σε «λούπα», σε συνεχή επανάληψη δηλαδή, τα ίδια και τα ίδια.

Μη μιλήσουμε φυσικά για την άμυνά του. 1,6 κλεψίματα και 0,5 τάπες καριέρας στο ΝΒΑ είναι νούμερα ενός average παίκτη της λίγκας. Άμυνα παίζει όταν και όποτε το θυμάται. Δηλαδή από σπάνια έως ποτέ. Δεν θα ξεχάσω στο Παγκόσμιο του 2014 στην Ισπανία με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ που δεν έκανε καν τον κόπο να κουνήσει ένα πόδι σε προσπάθεια αιφνιδιασμού αντιπάλου που πέρασε από δίπλα του σαν να μην υπήρχε. Σκηνικό που επαναλαμβάνεται σε κάθε ματς στο ΝΒΑ. Τα βιντεάκια με τις lol άμυνες του Χάρντεν στα ματς των Ρόκετς κοντεύουν να ξεπεράσουν σε αριθμό και σε views τις αντίστοιχες καλές επιθετικές του ενέργειες. Σε αυτά προσθέστε και το βίντεο από την Τενερίφη το 2014 στο Παγκόσμιο όταν βρήκε για βόλτα με ένα ηλεκτρικά κινούμενο πατίνι ή κάτι τέτοιο και κόντεψε να πέσει από πεζογέφυρα στον δρόμο…

Στην τελική, ο Χάρντεν είναι απλά ένας καλός, ένας χαρισματικός σκόρερ και τίποτε παραπάνω. Δεν αντιπροσωπεύει καν το σύγχρονο μπάσκετ που απαιτεί αθλητικότητα, ταχύτητα, πολύπλευρη προσφορά σε άμυνα και επίθεση. Όταν το όνομά του μπαίνει σε σύγκριση με αυτό του Αντετοκούνμπο για τον κορυφαίο της εποχής με πιάνουν γέλια. Τι δουλειά έχει ένας ατομιστής, ένας παίκτης που τον ενδιαφέρουν μόνο τα νούμερά του να μπαίνει σε σύγκριση με τον Freak. Ακόμη και με τον Ντουράντ, τον γερο-Λεμπρον κ.α.

Τι έχει πετύχει δηλαδή στα πλέι-οφ ο Χάρντεν όταν η μπάλα καίει και η ομάδα του τον χρειάζεται απελπισμένα; Να σας θυμίσω εγώ. Στο περσινό κρίσιμο ματς με τους Ουόριορς ήταν αόρατος στην τελευταία περίοδο και είχε πάρει αν θυμάμαι καλά ένα ή δύο σουτ. Οι Ρόκετς δεν έχουν πετύχει και ούτε πρόκειται επί των ημερών του να φτάσουν ψηλά να διεκδικήσουν έστω τον τίτλο στους τελικούς. Δεν το ‘χει ρε παιδί μου, πως να το πω διαφορετικά. Για την κανονική περίοδο να βάζει 40αρες και 50αρες κόντρα σε αεράμυνες αδιάφορων ομάδων είναι μανούλα. Όταν όμως έρχονται τα δύσκολα είναι απών. Κοιτάξτε διαφορές… 44,3% ευστοχία εντός πεδιάς σε 7 σεζόν στο Χιούστον για την κανονική περίοδο, 41,2% στα πλέι-οφ. 36,4% στα τρίποντα στην κανονική περίοδο, 32,2% στα πλέι-οφ. 3-4% ευστοχία πιο χαμηλή ανά κατηγορία. Και με τον ίδιο αριθμό προσπαθειών…

Ευχαριστώ λοιπόν, αλλά δεν θα πάρω. Αν υπάρχει γκρουπ με hatters του «μούσια» ίσα που βάζω υποψήφιος για πρόεδρος…

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.