Συνέντευξη: Η δεύτερη οικογένεια των Αντετοκούνμπο

Τα τελευταία χρόνια όλοι οι Έλληνες έχουμε έναν λόγο παραπάνω για να βλέπουμε ΝΒΑ: τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ο Γιαννάκης έγινε Giannis, αλλά ποτέ δεν ξεχνάει τους ανθρώπους που τον βοήθησαν στα πρώτα του βήματα, όπως φυσικά δεν τον ξεχνάνε ούτε αυτοί.

Οι τρεις άνθρωποι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο τόσο στη γνωριμία των αδερφών Αντετοκούνμπο με το άθλημα όσο και στην αγωνιστική τους εξέλιξη. Πρόκειται για τον Σπύρο Βελλινιάτη, τον άνθρωπο που «ανακάλυψε» τους Αντετοκούνμπο, τον Γρηγόρη Μελά, που ήταν προπονητής τους στα εφηβικά τμήματα του Φιλαθλητικού και τον Τάκη Ζήβα, που δούλεψε μαζί τους στην ανδρική ομάδα.

Πάνω από όλα όμως, οι τρεις σωματοφύλακες των Αντετοκούνμπο, ήταν η δεύτερη οικογένεια τους: «Για τον Γιάννη, ο Τάκης κι εγώ ήμασταν σαν τους γονείς του και ο Γρηγόρης σαν μεγάλος αδερφός», μας εξηγεί ο Σπύρος Βελλινιάτης στην είσοδο του κλειστού γυμναστηρίου του Ζωγράφου, του γηπέδου δηλαδή που έμαθαν τα παιδιά αυτά τα μυστικά του μπάσκετ.

«Δεν τους είχα δει να παίζουν μπάσκετ»

Ο πρώτος άνθρωπος που εντόπισε τους αδερφούς Αντετοκούνμπο και τους ώθησε στο να ασχοληθούν με το μπάσκετ ήταν ο Σπύρος Βελλινιάτης, ο οποίος για να καταλάβει την αξία του «θησαυρού» που είχε μπροστά του δεν χρειάστηκε καν να τους δει να παίζουν μπάσκετ: «Παρακολουθούσα τον Θανάση αρκετό καιρό πριν γίνει η επαφή με τον Φιλαθλητικό. Τον είχα δει στα Σεπόλια και παρά το γεγονός ότι τον είχε δοκιμάσει ο Τρίτων, το παιδί για πολλούς λόγους δεν μπορούσε να δείξει μια συνέπεια και να ανήκει σε μια ομάδα. Δύο χρόνια μετά και ενώ είχα κάνει μία κουβέντα με τον Φιλαθλητικό για να φέρω στην ομάδα κάποια ταλέντα, περνώντας από τα Σεπόλια είδα να παίζουν κυνηγητό και τα τέσσερα αδέρφια Αντετοκούνμπο. Αυτό ήταν! ‘Έπαθα σοκ. Κατευθείαν ρώτησα τον Γιάννη αν θα ήθελε να παίξει στον Φιλαθλητικό και του είπα να με φέρει σε επαφή με την μητέρα του εκείνη τη στιγμή αν ήταν δυνατόν. Δεν είχα δει τα παιδιά καν να παίζουν μπάσκετ, αλλά πίστευα στις δυνατότητες μας, θεωρούσα ότι εφόσον το πρωτογενές υλικό των παιδιών ήταν εξαιρετικό, εμείς θα μπορούσαμε να τους μάθουμε μπάσκετ».

Από εκεί και πέρα, ήταν θέμα της διοίκησης κατά πόσο θα μπορούσε να βρει στους γονείς των παιδιών μια δουλειά κοντά στου Ζωγράφου για να ξεκινήσουν προπονήσεις με την ομάδα. Μετά από την σχετική κουβέντα, ο πρόεδρος κύριος Σμυρλής δέχτηκε να βοηθήσει την οικογένεια, αρκεί τα παιδιά να περάσουν το δοκιμαστικό από τον προπονητή της αντρικής ομάδας του Φιλαθλητικού Τάκη Ζήβα.

«Αν χάναμε τα παιδιά, καλύτερα να το κλείναμε το “μαγαζί”»

Όπως είναι λογικό τα παιδιά δεν είχαν πρόβλημα στο δοκιμαστικό, άλλα ήταν τα προβλήματα στην υπόθεση, όπως αναφέρει ο Τάκης Ζήβας: «Ήρθαν τα παιδιά για δοκιμαστικό, μας άρεσαν, αλλά το θέμα με τη δουλειά των γονιών τους στην περιοχή δεν προχώρησε ποτέ, καθώς οι άνθρωποι έκριναν ότι δεν του συνέφερε. Τα παιδιά στη συνέχεια χαθήκανε. Μία μέρα έκαναν προπόνηση και πέντε έλειπαν. Κάτι έπρεπε να κάνουμε για να τα ξανακερδίσουμε και συμφωνήσαμε ότι εφόσον δεν υπάρχει πλέον το κίνητρο της δουλειάς για τους γονείς, θα έπρεπε να βρούμε έναν άλλον τρόπο για να τα πείσουμε να έρθουν κοντά μας. Έτσι αποφασίσαμε να τους βγάλουμε ένα ποσό για την διατροφή τους και τα οδοιπορικά για τα έξοδα τους. Ο Γιάννης ήταν 13 και ο Θανάσης 15 και σίγουρα μία τέτοια κίνηση για παιδιά αυτής της ηλικίας δεν συνηθίζεται, αλλά είπαμε ότι αν χαθούν αυτά τα παιδιά, καλύτερα να το κλείναμε το μαγαζί. Δίναμε στην μητέρα τους ένα ποσό, εφόσον τα παιδιά είχαν συχνή παρουσία στις προπονήσεις και έτσι απέκτησα μία καθημερινή επαφή με την μητέρα τους, για να ενημερώνω αν τα παιδιά ήρθαν ή όχι στην προπόνηση».

«Το θέμα ήταν να κολλήσουν το μικρόβιο»

Όπως είναι λογικό για παιδιά αυτής της ηλικίας, δεν είχαν καταλάβει τη σημασία της προπόνησης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά δεν είχαν καμία επαφή με το άθλημα. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του προπονητή των εφηβικών τμημάτων του Φιλαθλητικού, Γρηγόρη Μελά, για το πρώτο παιχνίδι που έπαιξε ο Θανάσης με την ομάδα Νέων: «Μπήκε μέσα και έκανε συνεχώς βήματα, ενώ δεν ήξερε πώς να τελειώσει μια φάση με ένα απλό λέι απ. Από τον πρώτο αγώνα όμως, μάθαινε, καταλάβαινε. Καθόταν δίπλα μου στον πάγκο και ανέλυε τα συστήματα, είχε άποψη».

Οι τρεις προπονητές συμφώνησαν ότι η δυσκολότερη δουλειά που είχαν να κάνουν οι προπονητές ήταν να “κολλήσουν” τα παιδιά το μικρόβιο του μπάσκετ: «Τα παιδιά ήταν μικρά ακόμα και δεν είχαν καταλάβει τις προοπτικές τους. Άλλες φορές αργούσαν, άλλες φορές τα έψαχνε ο Σπύρος στο σπίτι τους. Με τον καιρό και με επιμονή όμως, τα κερδίσαμε. Μετά το σχολείο πήγαιναν στο γήπεδο για προπόνηση και έφευγαν από στις 11 το βράδυ» αναφέρει ο Τάκης Ζήβας, για να συμπληρώσει ο Γρηγόρης Μελάς: «Καταφέραμε να τους βάλουμε το μικρόβιο και αυτή ήταν η σημαντικότερη δουλειά μας, το ταλέντο υπήρχε».

«Τα παιδιά ήταν “τυχερά” που δεν είχαν χαρτιά»

Σε πολλούς θα φαίνεται παράξενο πως δύο τόσο χαρισματικά παιδιά σαν τον Γιάννη και τον Θανάση δεν προσέλκυσαν τον ενδιαφέρον άλλων ομάδων και έμειναν στον Φιλαθλητικό μέχρι να κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι. Ο Τάκης Ζήβας εξηγεί του λόγους: «Υπάρχουν πολλές σχολές που ζητάνε συνδρομή από τα παιδιά για να κάνουν προπόνηση και έχουν στις τάξεις τους ομοσπονδιακούς προπονητές, οι οποίοι παίρνουν τα παιδιά στις εθνικές. Έτσι αποσπάται το άθλημα από τη λαϊκή βάση και γίνεται ρατσιστικό. Τα παιδιά ήταν τυχερά μέσα στο απόλυτο τίποτα του ελληνικού κράτους, τα παιδιά δεν είχαν χαρτιά, ήταν ουσιαστικά λαθρομετανάστες. Καμία ομάδα δεν ασχολήθηκε να τους εντάξει στο πρόγραμμα τους, καθώς τους κούραζε το θέμα τόσο κοινωνικά όσο και γραφειοκρατικά. Βέβαια αυτό έκανε καλό στα παιδιά καθώς δεν εντάχθηκαν σε ένα σύστημα αναξιοκρατικό και έγιναν εδώ πρωταγωνιστές».

«Μια μέρα θα γίνω Durant»

Βλέποντας όλα αυτά που κάνει ο Γιάννης στο ΝΒΑ, αυτό που αναρωτιόμαστε όλοι, είναι το που μπορεί να φτάσει, ποιο είναι το ταβάνι του. Ο ίδιος ο Γιάννης πάντως είχε θέσει έναν στόχο πριν από αρκετά χρόνια: «Είχε έρθει το 2010 ο Kevin Durant στην Αθήνα για μια εκδήλωση αθλητικής εταιρίας και είχαν πάει τα παιδιά να τον δουν από κοντά. Με το που γύρισε ο Γιάννης στο γήπεδο μου είπε: “Εγώ κόουτς, μια μέρα θα γίνω Kevin Durant”! Και δεν το έλεγε απλά για να το πει, γυάλιζε το μάτι του. Και όπως φαίνεται δεν είχε άδικο, έχει τις προοπτικές να γίνει ακόμα καλύτερος αν είναι υγιής», θυμάται ο Γρηγόρης Μελάς για να συμπληρώσει: «Ό,τι και να γίνει θα αφήσει το δικό του στίγμα στο ΝΒΑ. Θα συζητάνε για αυτόν για πολλά χρόνια ακόμα. Είναι ένα φαινόμενο. Μου είπε προχθές ένας φίλος του, ότι γυρίζει σπίτι μετά από triple double και λέει “δεν είμαι τίποτα”. Είναι αδύνατο να μην φτάσει ψηλά»

Ο Τάκης Ζήβας θυμήθηκε μία άλλη κουβέντα που είχε κάνει λίγες μέρες μετά από την επιλογή του στο draft: «Είχα βρεθεί σε μία συζήτηση όταν είχε πρωτοπάει ο Γιάννης στο ΝΒΑ, στην οποία προσπαθούσαν να μαντέψουν την εξέλιξη του. Μία από τις συγκρίσεις που έκαναν ήταν με τον Tony Kukoc και εγώ τους έλεγα ότι αν κάνει όσα έχει κάνει ο Kukoc θα έχει αποτύχει! Ο Γιάννης έχει μεγαλύτερο ταβάνι. Αν δεν τον χαλάσουν, αν του δώσουν την μπάλα στα χέρια, θα κάνει περισσότερα».

*H συνέντευξη πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2016 από τον Στέφανο Μαρολαχάκη για λογαριασμό του “sportotal”.

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.