«Σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω…»

O Ben Gordon έγραψε ένα κείμενο στην ιστοσελίδα «The Players Tribune», αποκαλύπτοντας πως κάποια περίοδο της ζωή του σκεφτόταν κάθε μέρα να αυτοκτονήσει.

Αναλυτικά όσα έγραψε ο Gordon:

«Υπήρχε μία περίοδος που σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω κάθε μέρα για περίπου έξι εβδομάδες. Μπορεί να ήμουν στην ταράτσα του σπιτιού μου, στις 4 τα ξημερώματα, έτοιμος να πηδήξω. «Θα φύγω από αυτά τα σκατά» σκεφτόμουν. Αυτό συνέβη μετά την τελευταία μου σεζόν στο ΝΒΑ, που ζούσα στο Χάρλεμ. Είχα χάσει την καριέρα μου, την ταυτότητά μου και την οικογένειά μου. Είχα μανιοκατάθλιψη. Δεν έτρωγα και δεν κοιμόμουν. Κάθε μέρα σηκωνόμουν την ίδια ώρα. Και οι δαίμονες έρχονταν τότε. Όταν είσαι ξύπνιος όλη τη νύχτα και έχει ησυχία και είσαι μόνος με τις πιο απόκρυφες σκέψεις σου. Τότε, το σκοτάδι κυριαρχεί σε όλο σου τον ψυχισμό. Σε καταβάλλει η παράνοια και το άγχος. Είναι πάνω σου, φίλε.

Ξεκίνησα να έχω κρίσεις πανικού, ήταν τόσο έντονες που με καταπλάκωναν. Ξέρεις πώς ένιωθα; Με έπνιγε όλο αυτό. Όχι μόνο σωματικά. Έπνιγε την ψυχή μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω για να απαλύνω τον πόνο ήταν να κάτσω στο πάτωμα και να φωνάξω με όλο μου το είναι. Σαν ζώο. Δεν ένιωθα ζωντανός. Είχα πει στον φίλο μου, τον Φελίπε, πως «δεν σου λέω ψέματα. Είμαι νεκρός. Ειλικρινά, δεν μπορεί να είναι αυτή η ζωή μου από εδώ και πέρα. Είμαι σαν ζωντανός νεκρός». Δεν ήξερα τι μου συμβαίνει. Δεν είχα κάνει ποτέ μου ψυχοθεραπεία. Μόνο μια βιβλική εξήγηση μπορούσα να δώσω για τον πόνο μου. Σα να πέθανα κάπως και ήμουν κολλημένος ανάμεσα σε παράδεισο και κόλαση. Πώς το λύνεις αυτό αν μιλήσεις με κάποιον;

Η ιδέα της αυτοκτονίας άρχισε να μου γίνεται εμμονή. Μόνο αυτό σκεφτόμουν, μόνο αυτό έψαχνα. Ένα βράδυ, η κρίση πανικού ήταν τόσο έντονη που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η απόδραση. Σας το ξαναλέω. Γίνεσαι σαν ζώο.

Απόδραση, απόδραση, απόδραση, απόδραση.

Πήρα ένα σχοινί και το τύλιξα γύρω από το λαιμό μου. Πήρα μια καρέκλα. Και κρεμάστηκα, στ’ αλήθεια.

Απόδραση, τόσο απλά.

Ένιωθα τις φλέβες στο κεφάλι μου έτοιμες να σπάσουν και τότε όλα ήρθαν στο μυαλό μου.

Ε, BG…

Θα πεθάνεις…

Δε θες να πεθάνεις…

Δε θες να αυτοκτονήσεις…

Θες να ζήσεις, Μπεν…

Θες να ζήσεις, γ@μ&ημένε…

Σώσε τον εαυτό σου…

Σε όλη μου την καριέρα, ήμουν ένας λύκος κρυμμένος στη στολή ενός προβάτου. Χωρίς το μπάσκετ, ο λύκος εξωτερικεύτηκε. Δε νοιάζομαι να κουρευτώ ή να ξυριστώ. Το πρόβλημα είναι πως δεν ήξερα καν ότι το πρόβλημα που βιώνω έχει ένα όνομα. Δεν ήξερα ότι απλά ζω επεισόδια ενός προβλήματος. Σαν παιδί, σκεφτόμουν πως είναι μεταφυσικό. Τα πράγματα έγιναν τόσο άσχημα, που με έβαλαν σε μια ψυχιατρική κλινική. Και το πρόβλημα είναι πως δεν καταλάβαινα καν γιατί το έκαναν. Ήταν σαν τις ταινίες. Ήμουν σε ένα λευκό δωμάτιο, με γιατρούς και νοσοκόμες γύρω μου. Ήταν τρομακτικό. Τους παρακαλούσα να μη με πονέσουν και πραγματικά πίστευα ότι δεν υπάρχει λόγος που συμβαίνουν αυτά. Νόμιζα ότι με είχαν μπερδέψει με κάποιον άλλον.

Ξέρω ότι ίσως κάποιοι που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές, θα αρχίσουν να γελούν. Θα μπορούσε να συμβεί σε εσένα όμως, σωστά; Βλέπεις στο δρόμο ανθρώπους που θέλουν βοήθεια, που είναι προφανές ότι υποφέρουν και τους προσπερνάς. Νιώθεις διαφορετικός, νιώθεις πως δε θα καταλήξεις ποτέ έτσι. Όχι, δεν είναι έτσι. Οι ψυχικές ασθένειες μπορούν να αγγίξουν τον καθένα. Είτε εσένα, είτε κάποιον που αγαπάς. Μην ανησυχείτε αν σας συμβεί. Ζητήστε βοήθεια. Βρείτε έναν ψυχολόγο, καθίστε στην καρέκλα του και βγάλτε τα από μέσα σας. Μην σας νοιάζει τι θα πει ο καθένας ή τι θα γράψουν στα social media.

Ελπίζω πως όλο αυτό θα βοηθήσει κάποιον. Αν αντιμετωπίζετε κάτι αντίστοιχο, μην κάνετε αυτό που έκαναν εγώ. Αναζητήστε βοήθεια. Δεν είσαι τρελός, ούτε κατεστραμμένος. Είσαι άνθρωπος όπως όλοι».

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.