Γιατί τα… δικά μας παιδιά δεν «πιάνουν» στον NBA;

Έβλεπα το βράδυ της Κυριακής ένα από τα λίγα είναι αλήθεια ματς των αντιεμπορικών Ουάσιγκτον Ουίζαρντς με τους Γιούτα Τζαζ και πραγματικά απολάμβανα τον Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, τον Νταβίς Μπερτάνς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους των δύο ομάδων. Και παράλληλα σκεφτόμουν. Πως ένας από τους λεγόμενους «internationals» και δει ευρωπαίους παίκτες από αυτούς που για παράδειγμα κυκλοφορούν στα γήπεδα της Ευρωλίγκα θα μπορούσε αυτό που λέμε να «πιάσει» στο ΝΒΑ; Και παράλληλα, γιατί τα δικά μας τα παιδιά και εννοώ παίκτες που βγήκαν μέσα από το ελληνικό πρωτάθλημα σαν τον Παπανικολάου, τον Παπαγιάννη, τον Φώτση, τον Σπανούλη και τον Ρεντζιά παλαιότερα δεν τα κατάφεραν, ή παίκτες με συγκεκριμένα «ταλέντα» όπως π.χ. ο Σχορτσιανίτης στα ντουζένια του, ο Πρίντεζης ή κάποιοι άλλοι που «απασχόλησαν» μέσω του ντραφτ ομάδες του ΝΒΑ δεν έκαναν το μεγάλο βήμα;

Όπως καταλαβαίνετε αφήνω έξω από την εξίσωση τα… αμερικανάκια μας, δηλαδή παίκτες με αμερικανική μπασκετική κουλτούρα και θητεία στο κολεγιακό μπάσκετ σαν τον Καλάθη, τον Κουφό ή τον Ντόρσεϊ και φυσικά και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που είναι one of a kind πέραν του ότι είναι μεν 100% Έλληνας όμως έχει σωματικά και φυσικά προσόντα, DNA δηλαδή, της αφρικανικής ηπείρου.

Δούλεψαν αυτό που ήξεραν να κάνουν

Ας πάρω λοιπόν ως σημείο αναφοράς τον Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς. Ο ορισμός της καλαθομηχανής. Δεν ήταν δα χαζοί οι Jazz που τον χρυσοπλήρωσαν για να αφήσει την Ιντιάνα και του έδωσαν τη μπάλα να την κάνει ότι θέλει. Ο ανδρωμένος στα χέρια του Ομπράντοβιτς Κροάτης όσα χρόνια ήταν στην Ευρώπη δούλεψε στο ταλέντο του που δεν ήταν άλλο από το σκοράρισμα. Αυτό ξέρει καλά, αυτό θα δώσει στους Αμερικανούς. Με σουτ πίσω από το σκριν, με ντράιβ πιάνοντας ανοργάνωτη την αντίπαλη άμυνα, ποστάροντας τον αντίπαλο κοντύτερο γκαρντ. Το ρεπερτόριο του στο σκοράρισμα είναι ατελείωτο. Μην ζητάτε ριμπάουντ, ασίστ, άμυνες και τα τοιαύτα. Όχι ότι δεν ξέρει τα βασικά, αλλά ο άνθρωπος σκόρερ είναι, καλάθια προσφέρει.

Θέλετε να πάμε στον Μπερτάνς; Ο Λετονός δεν έχει ούτε το ύψος του συμπατριώτη του Πορζίνγκις, ούτε τα μούσκουλα του Αντρίς Μπιεντρίνς που είχε κάνει καριέρα στα ‘00ς. Πλαδαρό σώμα, μικρά χεράκια αλλά ο τύπος βάζει τη μπάλα από το τρίποντο μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου. Στην Ευρώπη ήταν απλά ένας μέτριος ρολίστας με το ποσοστό του να μην ξεπερνά το 40% εντός πεδιάς. Στο ΝΒΑ μέσα σε μισή σεζόν τείνει να γίνει περιζήτητος για ανταλλαγή αφού το catch n’ shoot από τη γραμμή των 7μ.25 σε συνδυασμό με την ευστοχία το έχουν ελάχιστοι παίκτες στη λίγκα.

Ο Γκομπέρ; Εντάξει, δεν θα κρίνω τον δις αμυντικό της χρονιάς στο ΝΒΑ αλλά ο Γάλλος πριν πέντε χρόνια στο Παγκόσμιο της Ισπανίας ήταν απλά ένας άγουρος ψηλός με το παρατσούκλι «δέντρο» που απλά καθόταν στην κορυφή της ρακέτας και έσκιαζε τους αντιπάλους. Πλέον τρέχει πάνω κάτω στο γήπεδο, διαβάζει τέλεια τις φάσεις, βάζει τα καλαθάκια του και θεωρείται όχι άδικα από τους κορυφαίους σέντερ.

Τι θέλω να πω με τα παραπάνω; Πως για να βρει ένας παίκτης σταθερή δουλειά και να γεμίσει τον τραπεζικό του λογαριασμό με πολλά εκατομμύρια θα πρέπει αφενός να δουλέψει πολύ αφετέρου να δουλέψει σε μία συγκεκριμένη αρετή του. Αντετοκούνμπο, Κούκοτς και Νοβίτζκι βγαίνουν μια φορά στα δέκα χρόνια οπότε το «να κάνει πολλά πράγματα σωστά» δεν «παίζει» για την πλειοψηφία των Ευρωπαίων.

Τι έκανε για παράδειγμα ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς και τον συζητούν μέχρι και οι Lakers; Έρχεται από τον πάγκο και προσφέρει καλάθια. Πολλά καλάθια και κυρίως όταν η μπάλα καίει. Ο Γάλλος Φουρνιέ; Μία από τα ίδια στο Ορλάντο. Πως δηλαδή έβγαζε τόσα χρόνια το παντεσπάνι του ο Γκας ο Μπελινέλι; Με αυτό τον τρόπο. Σκορ σε σταθερή βάση.

Δεν είναι μόνο οι σκόρερ…

Θέλετε να φύγουμε από τους σκόρερ; Νικόλα Βούτσεβιτς. Τον έβλεπα στο πρόσφατο Παγκόσμιο με το Μαυροβούνιο και δεν πίστευα στα μάτια μου με τη μετριότητά του. Και όμως, στο ΝΒΑ ένα πράγμα ξέρει να κάνει καλά και το κάνει τέλεια. Να μαζεύει ριμπάουντ. Στην πάροδο των χρόνων άρχισε να δουλεύει και το σουτ του, πλέον έβαλε στο ρεπερτόριo του και το τρίποντο και να σου πως παραμένει απαραίτητος στα 30 του. Ο Ντομάντας Σαμπόνις; Όσο έπαιζε στην Ευρώπη ήταν απλά «ο γιος του Άρβιντας που προσπαθούσε να κάνει καριέρα». Ο Λιθουανός όμως στο ΝΒΑ προσαρμόστηκε στον ρόλο που ήθελε η ομάδα του όταν πήγε στην Ιντιάνα και πλέον είναι κάτι παραπάνω από αναντικατάστατος και μετρ των double double (3ος πίσω από Αντετοκούνμπο και Ντράμοντ με πολύ μικρή διαφορά όμως). Ο Ιλιασόβα; Ο Ουζμπέκος στην καταγωγή Τούρκος φόργουορντ στην Ευρώπη ήταν και σκόρερ και ριμπάουντερ και απ’ όλα. Στο ΝΒΑ συνεχίζει να βρίσκει καλά συμβόλαια προσφέροντας σκληράδα στην άμυνα, αντοχή, σταθερότητα χωρίς να ζητάει τη μπάλα για να σουτάρει. Πέρυσι ήταν από τους παίκτες-κλειδιά των Μπακς. Κάπως έτσι έβγαλε καλά λεφτά στα ντουζένια του και ο Ελβετός ο Σεφολοσά.

Και φυσικά υπάρχουν αρκετά ακόμη παραδείγματα παικτών που είναι απαραίτητοι για τις ομάδες τους γιατί κάνουν ένα συγκεκριμένο πράγμα και το κάνουν πολύ καλά. Ο Καπελά στο Χιούστον. Παίρνει ριμπάουντ, μπάλα παίρνει μόνο από… σπόντα και άστοχα σουτ του Χάρντεν και είναι αναντικατάστατος. Ο Σρέντερ έχει συμβιβαστεί/προσαρμοστεί στον ρόλο του αναπληρωματικού (από ηγέτης στην Ατλάντα) όταν πήγε στους Θάντερ και τα πάει περίφημα. Ο Ντάνιελ Τάις ήταν ένας… ξυλοκόπος στη Μπάμπεργκ και πλέον είναι πενταδάτος στους Σέλτικς δίνοντας σκριν με τα μούσκουλά του στον Κέμπα, τον Τέιτουμ και τους υπόλοιπους.

Τελευταίο παράδειγμα; Ο Ουκρανός Αντρέις Πασέκνικς τον οποίο παρακολουθώ από τα εφηβικά του χρόνια. Τον είχε αρπάξει η Γκραν Κανάρια πριν λίγα χρόνια και τον έβγαζε… σιγά-σιγά προς τα έξω. Στο ΝΒΑ του έδωσαν φέτος την ευκαιρία και την άρπαξε από τα μαλλιά. Sevenfooter που τρέχει σαν άτι το γήπεδο πάνω-κάτω, με κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές σουτ, μέχρι και τρίποντο έχει βάλει στο ρεπερτόριο. Πως λοιπόν να μην βρει μόνιμο συμβόλαιο που του έδωσαν μετά από 10 μέρες δράσης οι Wizards.

Πήγαν στο NBA από… αποθημένο!

ΟΚ, συμφωνώ ότι πολλές φορές παίζει ρόλο και το timing, και περισσότερo η ομάδα που θα βρεθεί κάποιος. Όμως το βασικότερο «προσόν» είναι να δουλέψει σε ένα κομμάτι του παιχνιδιού και να το εξελίξει. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι ο Παπαγιάννης, ένα παιδί με αποδεδειγμένα υψηλό μπασκετικό IQ δεν έβαλε όπως λένε και στο χωριό μου τον… κώλο του κάτω να δουλέψει σκληρά και να γίνει απαραίτητος με τέτοιο μπόι. Ηταν από τις περιπτώσεις που γύρισε… χειρότερος και πλέον έχει μείνει στάσιμος και είναι κρίμα. Ούτε ταχύτητα, ούτε σταθερότητα, ούτε ικανότητα στο ριμπάουντ, ούτε καν στα μπλοκ παρά τα σχεδόν 220 εκατοστά του. Ο Φώτσης είχε τρομερά προσόντα αλλά έμοιαζε να μην το απολαμβάνει, δεν προσπάθησε καν να κερδίσει θέση στους Γκρίζλις και απέτυχε. Ο Παπανικολάου θα μπορούσε (θεωρητικά) να εξελιχθεί σε ένας PJ Τάκερ για τους Ρόκετς (θυμίζω ότι ο Τάκερ έπαιζε στον Άρη πριν 10 χρόνια…) ή ο Σπανούλης σε Μπαρέα, ένας χρήσιμος back up πλέι-μέικερ. Όμως θεωρώ ότι οι περισσότεροι είτε πήγαν στο ΝΒΑ απλά για να βγάλουν το αποθημένο τους και για το βιογραφικό τους, είτε απλά γιατί έτυχε στην πορεία της καριέρας τους και ουδέποτε δούλεψαν σε ένα συγκεκριμένο ταλέντο τους ή κομμάτι του παιχνιδιού ώστε να κερδίσουν μόνιμη θέση. Και κατά πως φαίνεται θα αργήσουμε πολλά ακόμη χρόνια για να δούμε κάποιον να τα καταφέρνει.

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.