Kyrie Irving: Πολύ καλός, ναι! Ηγέτης, ΟΧΙ!

Τον Kyrie Irving, όπως κι όλους τους παίχτες της γενιάς του, τον παρακολουθώ από την αρχή της καριέρας του. Ειδήμων δεν είμαι, αλλά ως fan μπορώ να έχω μια καλή άποψη. Κυρίως για αυτούς που κάνουν «θόρυβο» και είναι σταθερά σε top επίπεδο. O Kyrie Irving είναι ένας τέτοιος παίχτης. Σίγουρα από το υψηλό επίπεδο του NBA, όχι όμως ηγέτης.

Το ταλέντο του είναι αναμφίβολο. Η ικανότητα στο ball-handling είναι εξαιρετική. Ένας από τους δυο-τρεις καλύτερους ankle-breaker του πρωταθλήματος. Επίσης είναι ικανός σκόρερ, δημιουργώντας συνθήκη σκοραρίσματος και μόνος του. Δεν έχει καταφέρει όμως στα οχτώ (αν θέλετε εννιά, γιατί μπορώ να βάλω και τον φετινό στην εξίσωση, ήδη) χρόνια που παίζει στο NBA, να αποδείξει ότι είναι ένας ηγέτης. Ένας παίχτης που μπορεί να εμπνεύσει ένα σύνολο, να το πάρει από το «χέρι» και να το οδηγήσει ψηλά. Τουναντίον, στα δύο τελευταία χρόνια τους στους Celtics έχει επιβεβαιώσει με τον πλέον εμφατικό τρόπο το αντίθετο. Ότι είναι ένας πολύ καλός παίχτης, αλλά ηγέτης όχι.

Και προφανώς και δεν είναι κακό για κάποιον παίχτη να μην καταφέρει στην καριέρα του να συμπεριφερθεί στα παρκέ ως ηγέτης, ο Kyrie Irving όμως τα «έσπασε» με τον «Βασιλιά» και «διέλυσε» πρώτος την τριανδρία LeBron-Irving-Love μόνο και μόνο γιατί δε δεχόταν ότι το «πρώτο βιολί» των «ιπποτών» είναι ο LeBron και γιατί είχε την ανάγκη να πάει σε μια άλλη ομάδα και να αποδείξει ότι μπορεί να «ζήσει» έξω από τη «σκιά» του «Βασιλιά». Κι απέτυχε παταγωδώς.

Τα «πέτρινα χρόνια» των Cavaliers

Ξεκινώντας από τα πρώτα του χρόνια στη λίγκα κι όχι κοιτώντας τις δύο τελευταίες σεζόν, μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι ουδέποτε μπορούσε να κάνει και τον πιο φανατικό οπαδό των Cavaliers να πιστέψει ότι ο ίδιος θα μπορέσει να γίνει LeBron στη θέση του LeBron. Ήρθε ως Νο1 του draft το 2011 (όπως πριν μερικά χρόνια ο LeBron), αλλά στην τριετία της παρουσίας του στο Ohio (πριν την έλευση του LeBron), οι Cavaliers μέτρησαν τρία αρνητικότατα ρεκόρ και κατέλαβαν τις θέσεις 29, 26 και 23. Δε θα διαφωνήσω με αυτούς που θα διαφωνήσουν μαζί μου, αναφέροντας μου ότι δεν είχε και κανένα τρελό ρόστερ την τριετία αυτή. Θα υπενθυμίσω όμως ότι κι ο άνθρωπος τον οποίο ο Irving θεώρησε ότι μπορεί να τα καταφέρει και δίχως αυτόν, πήγε τους Cavaliers στους τελικούς με τον Gooden, τον Ilgauskas και τον Hughes. Έχοντας τους σταθερά ανταγωνιστικούς και τις τρεις πρώτες σεζόν του, βάζοντάς τους στα playoffs στην τρίτη του σεζόν και πηγαίνοντάς τους τελικούς στην τέταρτη.

Και όχι. Δε θα κρίνω την ηγετική ικανότητα του Irving, συγκρίνοντάς τον με τον μοναδικό μπασκετμπολίστα που μπορεί να κοιτάζει το μέγιστο MJ στα μάτια. Αφενός όμως ο ίδιος σηκώνοντας «μπαϊράκι» το 2017 θέλησε να κάνει κάτι τέτοιο κι αφετέρου εφόσον «μελετάμε» τα πεπραγμένα ενός ηγέτη, καλό είναι να βλέπουμε τι εστί ηγέτης και τι όχι.

LeBron-Irving-Love era

Το 2014 ο LeBron αποφασίζει να αφήσει τις παραλίες της Florida και να ανηφορίσει στο Ohio. Με στόχο να ολοκληρώσει μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Στην δεύτερη θητεία του LeBron στο Ohio και δεύτερη τριετία του Irving στους Cavaliers, οι «ιππότες» καταφέρνουν να στεφθούν πρωταθλητές στο NBA το 2016. Σε μια επική σειρά με τους Warriors και με έναν έβδομο τελικό που θα μείνει στην ιστορία. Για δύο λόγους. Για το triple-double του LeBron σε μια ηγετική εμφάνιση που ολοκληρώθηκε με το «The Block»…

…και για το τρίποντο που σκοράρει ο Irving στο 89-89 και για πολλούς (αλλά λανθασμένα θα πω εγώ) εν πολλοίς καθορίζει τη σειρά και το τρόπαιο.

“Μια φάση που έμελλε να «καταδικάσει» τον Irving…”

Έχοντας όλοι (εντάξει, όχι όλοι, αλλά χρησιμοποιήθηκε πολύ) ξεχάσει τι έχει κάνει ο LeBron στη συγκεκριμένη σειρά, όντας ο πρώτος των δύο ομάδων σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες, στέκονται στο τρίποντο που σκοράρει ο Irving. Διαβάζοντας άρθρα, αναλύσεις και διάφορες απόψεις (πολλοί θα το στηρίζουν ακόμα και τώρα), αναφέρονται στο τρόπαιο μένοντας και σχολιάζοντας το ότι ο Irving «έκανε μάγκα» τον LeBron και όχι το ανάποδο.

Το αν ο Irving επηρεάστηκε από όλο αυτό κι αν κι ο ίδιος πίστεψε κάτι τέτοιο, δε θα το μάθουμε ποτέ. Η επόμενη χρονιά όμως, η τελευταία του στο Cleveland, δε θα ήταν η ίδια. Το έβλεπες ότι δεν περνάει καλά. Το έβλεπες ότι το κλίμα στην ομάδα κι η σχέση του με τον LeBron δεν ήταν όπως πριν. Ξαναλέω, δεν ξέρω αν κι ο ίδιος επηρεάστηκε από τους τελικούς του 2016 και πείστηκε από αυτό το γεγονός, όμως στα δικά μου μάτια η απόφασή του να αποχωρήσει από τo Cleveland ήταν ειλημμένη. Ώσπου φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2017, όπου ο Irving ζητώντας επίμονα μήνες πριν να αποχωρήσει από το Cleveland, παίρνει το πολυπόθητο trade με προορισμό τη Βοστόνη.

Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι περνούσε πολύ καλά στο Cleveland, αλλά αποφάσισε να φύγει γιατί «έβλεπε» την μελλοντική φυγή και του LeBron από το Ohio. «Και γιατί δεν έφευγε μαζί του το ίδιο καλοκαίρι;» θα αναρωτηθώ εγώ, για να κάτσει σε μια δοκιμασμένη συνταγή να διεκδικήσει ένα ακόμα πρωτάθλημα. Δεν ήταν καν FA το καλοκαίρι που αποφάσισε να φύγει. Έφυγε με trade. Γιατί το ζήτησε.

Η Βοστόνη που ήρθε να επιβεβαιώσει το αυτονόητο…

Όντας πια απαλλαγμένος από τη «σκιά» του LeBron, ασχέτως αν μια εξαετία στο Cleveland πήρε ένα πρωτάθλημα χάρις στον LeBron (προσωπική άποψη), ο Irving πηγαίνει σε μια ομάδα έτοιμη, που την προηγούμενη σεζόν έχει φτάσει ως τους τελικούς της Ανατολής, για να τους πάει ένα βήμα παραπέρα. Τα νούμερά του πολύ καλά, όμως παραμονές των PlayOffs τραυματίζεται κι έτσι δεν μπορεί να βοηθήσει τους «Κέλτες» στην PostSeason. Αυτοί, δίχως Irving (και Hayward) καταφέρνουν να φτάσουν ως τους τελικούς και μάλιστα αναγκάζουν τον James να παίξει δύο σερί αγώνες, επί 48 λεπτά, προκειμένου να κάνει δύο «βασιλικές» εμφανίσεις για να καταφέρει να τους αποκλείσει.

“Η επόμενη χρονιά (η περσινή) έρχεται και επιβεβαιώνει αυτό που αναφέρω και στον τίτλο. Ότι ο Irving δεν είναι ο ηγέτης που φαντάζεται κι ο ίδιος ότι είναι…”

Η χρονιά ξεκινάει πολύ καλά για τους Celtics, αλλά σιγά-σιγά αρχίζουν να εμφανίζονται τα «σύννεφα». Οι σχέσεις του με συγκεκριμένους παίχτες, που τις προηγούμενες σεζόν έχουν βγει μπροστά κι έχουν εξελιχθεί δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Όλα «φωνάζουν» ότι οι Celtics δεν είναι στα καλύτερά τους και μάλλον οι πορείες των προηγούμενων ετών στην postseason δε θα έχουν συνέχεια. Κι έρχεται ο οδυνηρός αποκλεισμός από τους Bucks με έναν Kyrie Irving, όχι απλά να μη μπορεί να «κουβαλήσει» τους Celtics, αλλά να μην μπορεί καν να τους εμπνεύσει. Ως όφειλε να κάνει ένας παίχτης – ηγέτης.

Το πισωγύρισμα των Celtics, η άνοδος τους κι ο Walker

Τα δύο του χρόνια στους Celtics ήταν πολύ άσχημα. Πιστεύω ότι τον «έριξαν» στη συνείδηση αρκετών, ότι μπορεί να είναι ένας από τους κορυφαίους του αθλήματος κι ένας παίχτης που μπορεί να σταθεί ως ηγέτης δίπλα σε τόσους άλλους. H «διαδρομή» των Celtics ως τους τελικούς και η μια και μοναδική χρονιά όπου οι Celtics δεν ήταν ανταγωνιστικοί (εν τη παρουσία), τον «ρίχνουν» ακόμα περισσότερο.

Η φετινή σεζόν «χαλάει» ακόμα περισσότερο το image του, σε μια σύγκριση που μπορεί να γίνει και με τον «διάδοχό» του, Kemba Walker. Ο Kemba στα χρόνια του στους Hornets, χωρίς επίσης κάποιο σπουδαίο ρόστερ, τους έβαλε δύο φορές στα playoffs, με τα ρεκόρ των «μελισσών» να είναι σαφώς ανώτερα από αυτά των Cavaliers στην τριετία του Irving στο Cleveland. Δεν φτάνει αυτό; Οι Celtics φέτος μοιάζουν να είναι η ομάδα που ήταν πριν τον ερχομό του Irving. Ο δε Walker πραγματικά ηγείται των Celtics έχοντας ήδη μπει στην κουβέντα για το MVP της σεζόν (ασχέτως αν έχει ελάχιστες πιθανότητες να το πάρει).

Και προσέξτε. Δε λέω ότι ο Kemba είναι πιο ταλαντούχος, πιο ικανός ή καλύτερος παίχτης από τον Irving (που για μένα είναι), αλλά τουλάχιστον δείχνει να επωμιστεί πιο εύκολα τον ρόλο του ηγέτη σε μια ομάδα, ασχέτως φυσικά αν δεν τον διεκδικεί, όπως έκανε ο προκάτοχός του (εννοώντας στη θέση του PG στους Celtics).

Το «κεφάλαιο» Nets…

Η θητεία του στους Nets ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να «σβήσει» τα λάθη του παρελθόντος και να δει την καριέρα του να παίρνει την ανιούσα. Ο ίδιος δηλώνει ότι απέτυχε να επωμιστεί το ρόλο του ηγέτη στους Celtics. Κι η παραδοχή είναι το πρώτο στάδιο που χρειάζεται να κάνει κάποιος για να βελτιωθεί και να κάνει το step up. Ακόμα και το γεγονός ότι το καλοκαίρι σκεφτόταν έντονα και την περίπτωση του να επιλέξει την επανασύνδεσή του με τον LeBron δείχνει ξεκάθαρα ότι έχει καταλάβει πως το εγχείρημα της απόδειξης του ότι είναι ηγέτης, έχει αποτύχει παταγωδώς. Όσον αφορά τους Nets, ίσως κι ο ίδιος γνωρίζει, ότι όταν γυρίσει κι ο KD, μοιραία εκείνος θα αποτελέσει τον «go to guy» των Nets. Και ότι δεν χρειάζεται να μπει πάλι στη διαδικασία να σκεφτεί ότι δεν μπορεί να ζήσει στη «σκιά» ενός άλλου.

Μακριά από τον LeBron, χωρίς το άγχος για να αποδείξει ότι είναι ηγέτης, έχοντας καταλάβει ότι δεν μπορεί να «παίξει» αυτόν τον ρόλο και «παρέα» με τον Kevin Durant, έναν παίχτη που έχει γεννηθεί για να είναι ηγέτης και νικητής, μπορεί να φτάσει και πάλι ως το τέλος του δρόμου. Κι αυτή τη φορά απολαύσει τη «διαδρομή» χωρίς δεύτερες σκέψεις…

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.