Duncan, Parker, Ginobili. Το καλύτερο “trio” στην ιστορία του NBA

Johnny Moore, Avery Johnson, Bruce Bowen, James Silas, Sean Elliott, George Gervin, David Robinson, Tim Duncan, Manu Ginobili. Κι από χθες δίπλα τους, στον «ουρανό» του AT&T Center η φανέλα του Tony Parker. 10 ονόματα που συνέδεσαν το όνομά τους με τον σπουδαίο οργανισμό του San Antonio. 🔟 «σπιρούνια» που θα μείνουν «αθάνατα» στη συνείδηση της πόλης και των απανταχού μπασκετόφιλων του NBA.

Χθες βράδυ λοιπόν, ο Tony Parker, σε μια εκπληκτική τελετή που διοργάνωσαν οι San Antonio Spurs, είδε τη φανέλα με το νούμερο «9» να σηκώνεται στο «ταβάνι» του AT&Center. Η τελευταία μεγάλη στιγμή της καριέρας του μέχρι την επόμενη. Τη βραδιά που το όνομά του θα μπει και στο 🥇Naismith Memorial Hall of Fame🥇. Δεδομένο. Παρακολουθώντας τους σχεδόν από το ξεκίνημα της καριέρας τους κι όσο μεγάλωναν, μεγάλωνα μαζί τους, γνωρίζοντας φυσικά αρκετά από το παρελθόν του αθλήματος, τείνω να καταλήξω ότι οι Duncan, Parker, Ginobili αποτελούν το σπουδαιότερο «τρίο», αυτό που στα μεταγενέστερα χρόνια μάθαμε ως «Big-3», στην ιστορία του ΝΒΑ… Και πριν με «λιθοβολήσετε», εξηγούμαι…

Ο τρομερός χαρακτήρας και το αδερφικό τους δέσιμο…

Θα γράψουν οι φίλοι των Lakers από κάτω, προφανώς «Ρε ψηλέ, πλάκα μας κάνεις; Ζήσαμε Jabbar, Magic, Worthy». Θα έρθουν οι φίλοι των Celtics και θα με λοιδορήσουν λέγοντας μου «Ρε αγόρι μου. Russell, Cousy, Sharman και Bird, McHale, Parish. Δεν ξέρω ποια «τριπλέτα» να διαλέξω». Ακολούθως οι φίλοι των «ταύρων» θα μου μιλήσουν για την Jordan-Pipen-Rodman (ή και Grant) era. Κι οι νεότεροι θα αναφέρουν την «Big-3» του Miami ή και το «Curry-Thompson-Durant» που βιώσαμε την τελευταία τριετία. Σας ακούω όλους. Και μπορεί να συμφωνήσω. Η τέλος πάντων να δεχθώ την άποψή σας.

Ξέρετε που χάνουν όμως όλες αυτές οι «τριάδες» που αναφέρατε. Χάνουν στο γεγονός ότι καμία δεν έμεινε «δεμένη» τόσα χρόνια μαζί. Μια «παρέα», μια ομάδα. Κι αυτό είναι που δεν μπορεί να αντιληφθεί κανένας εκ των παραπάνω fan. Tο πως ένιωσαν οι φίλοι των Spurs χθες βράδυ, που είδαν και την τρίτη φανέλα να ανεβαίνει στον «ουρανό» του AT&Center. Γιατί τα 14 χρόνια είναι πάρα πολλά. Σκεφτείτε το λίγο. Αυτοί οι άνθρωποι, 14 χρόνια πήγαιναν γήπεδο κι έβλεπαν τους ιδίους τρεις εκεί. Δεν είναι τρομερό;

Κι έπειτα, ας περάσουμε λίγο και στους πρωταγωνιστές. Όλα αυτά τα χρόνια (τα 14 ξαναλέω) που ήταν μαζί, στο ρεπορτάζ των Spurs δεν άκουσες ποτέ ότι υπήρχε κάτι ανάμεσά τους. Μιλάμε για μεγάλη αγάπη του ενός στον άλλο. Κι αν κάτι υπήρξε, δεν βγήκε ποτέ παραέξω. Κι αυτό λέει πολλά. Ήταν ο ένας για τον άλλον και κατάφεραν να «ζήσουν» μαζί αρμονικά για 14 έτη. 14! Η σχέση που είχαν μεταξύ τους. Το δέσιμο με τους υπόλοιπους, τον Popovich, το γήπεδο, την πόλη, τους ανθρώπους, τους φιλάθλους. Ήταν απίστευτο.

Ο Popovich, μιλώντας για αυτούς, αναφέρει, «Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι αυτοί οι τρεις τύποι είχαν εγωισμό. Τους έβλεπες πως παίζουν. Ήταν ο ένας για τον άλλο. Για μένα ήταν ευτυχία. Νιώθω πολύ τυχερός που μπορούσα να προπονήσω τρεις τέτοιους παίχτες και να ξέρω ότι δεν πειράζει αν δεν τους μεταχειριστώ με ιδιαίτερο τρόπο». Στην ερώτηση, του αν κράταγε ο ένας τον άλλον σε τοπ επίπεδο, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις, απαντάει «Προφανώς. Ήταν τέτοιοι χαρακτήρες. Ο ένας ανέβαζε τον άλλον. Δεν χρειάζονταν κανέναν για να τους δώσει ώθηση».

Το κεφάλαιο Duncan

Πρώτος της μεγάλης παρέας στο San Antonio ήρθε ο Tim Duncan. Draft το καλοκαίρι του 1997. Στο Νο1. Και δύο χρόνια μετά, παρέα με τον «Ναύαρχο» οδηγούν τους Spurs, στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Ο Duncan ήταν ο μόνος που έζησε όλη την ιστορία των Spurs τα τελευταία 20 χρόνια, από την αρχή. Έπρεπε να περιμένει ακόμα τρία και τον ερχομό των Manu και Parker για να κάνουν τους Spurs ακόμα πιο σπουδαίους. «Τον αγαπώ σα να είναι γιος μου», είχε πει σε συνέντευξη του ο Pop το Δεκέμβρη του 16΄. Μερικά χρόνια μετά οι δύο τους θα είναι πλέον προπονητής και βοηθός στον πάγκο των «σπιρουνιών». Με τον Popovich να δηλώνει, «Απορώ γιατί τον προσέλαβα. Δεν έχει ιδέα από προπονητική».

Το κεφάλαιο Parker

Κι αν ο Duncan έγινε draft στο Νο1 το 1997, ο Tony Parker επελέγη από τους Spurs στο Νο28. Δεν είχε δώσει στον Γάλλο κανείς σημασία. Το νο1 topic των ημερών ήταν η επιλογή του Kwame Brown (κι εγώ ούτε καν θυμόμουν ότι ήταν Νο1 σε draft, τώρα που το έψαξα για να γράψω το blog το συνειδητοποίησα). Όλοι ασχολούνταν με την επιλογή του Center από το Brunswick της Georgia από τους Wizards. Εξάλλου, ποιος να ασχοληθεί με ένα «γαλλάκι» 19 ετών, που ερχόταν από το Παρίσι.

Κι ο Parker πάντως, την ανάλογη άποψη είχε για τους Αμερικάνους, το μπάσκετ τους, τους σταρ τους. Ποιος Duncan και ποιος Robinson. Ο Parker επέλεξε να πάει στο camp των Spurs για χάρη του… Bruce Bowen. Αυτόν παρακολουθούσε όταν ήταν στη Γαλλία, όταν ο Bowen έπαιξε στη Γαλλία την τετραετία 1993-1997, αυτόν ακολούθησε.

«Για εμάς που βλέπαμε μπάσκετ στη Γαλλία μικροί, θαυμάζαμε τον Bruce. Για μένα και τα αδέρφια μου, αυτός ήταν ο Tim Duncan. Ο «Γάλλος» Duncan. Το ίδιο καλοκαίρι που πήγα εγώ στους Spurs πήγε και ο Bowen. Στις αρχές, καθόμασταν στα αποδυτήρια και σκεφτόμουν, “Ω, θεέ μου! Παίζω δίπλα στον Bruce Bowen”», αναφέρει ο TP.

Το κεφάλαιο Ginobli

Ένα χρόνο μετά, καταφθάνει στο San Antonio το τρίτο μέλος της παρέας, που έμελλε να συνυπάρξει για τα επόμενα 14 χρόνια και να πάρει παρέα τέσσερα πρωταθλήματα. Ο Manu επελέγη στο Νο57 του draft. Αντιλαμβάνεστε το πόσο ασήμαντος θα εθεωρείτο ένας παίχτης εκτός Αμερικής που επιλέγεται τόσο χαμηλά.

Ο ίδιος το δηλώνει. «Όταν πρωτοήρθα εδώ δεν ήξερα τι θα κάνω. Είχα έναν συμπαίχτη που δεν με πίστευε. Δεν πίστευε ότι είμαι ικανός να τα καταφέρω στο ΝΒΑ», λέει και κοιτάει τον Duncan (δήλωση από κοινή τους συνέντευξη). Για να συνεχίσει λέγοντας, «Είχα κι έναν κόουτς. Έλεγε ότι είμαι τρελός κι ότι είναι χαμένος κόπος το να ασχοληθεί μαζί μου. Δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του», εννοώντας προφανώς τον κόουτς Pop. «Παρόλα αυτά υπήρχε ένας PG στην ομάδα που με πίστεψε από την πρώτη μέρα», συνεχίζει αναφερόμενος στον Tony Parker. «Ήταν μόλις 20 κι ήμουν 25, αλλά είχε την εμπειρία που χρειαζόταν για να με βοηθήσει. Κι αυτό ήταν εκπληκτικό», αναφέρει για τον Γάλλο.

Μια «Era» διαφορετική από τις άλλες…

730 παιχνίδια. Τα περισσότερα από κάθε άλλο «τρίο». Οι δεύτεροι Bird-McHale-Parish μόλις στα 575. Κι εκτός αυτού και πέντε τελικούς NBA, με κερδισμένους τους τέσσερις🏆🏆🏆🏆. Και τα 126 παιχνίδια playoffs που έπαιξαν παρέα. Και αυτά ρεκόρ. Έτσι. Αν θέλετε να μιλήσουμε και με νούμερα. Αλλά δεν είναι μόνο τα νούμερα. Τα λόγια του Parker στη χθεσινή τελετή, λένε πολλά περισσότερα…

«Ένας Γάλλος point guard, ένας guard από την Αργεντινή κι ένας τύπος από τις Παρθένες Νήσους. Έπαιξαν παρέα. Αυτοί οι δύο τύποι. Προφανώς. Μια παρέα με το πέρασμα των χρόνων. Και να το ξέρετε. Και στον πόλεμο θα πήγαινα μαζί σας, guys. Ήταν τιμή μου που έπαιξα μαζί σας. Δεν έχω ιδέα πόση επιρροή είχατε στη ζωή μου. Με εμπνέατε κάθε μέρα. Ναι. Μπορώ να πω πάρα πολλά για όσα περάσαμε στο παρκέ μαζί, αλλά τα πιο σημαντικά ήταν έξω από αυτό. Τα πιο σημαντικά και τα πιο αγαπημένα μου. Ακόμα μιλάμε, ακόμα περνάμε χρόνο μαζί, ακόμα παίζουμε τένις, πηγαίνουμε στο Ράντσο, διασκεδάζουμε. Αυτή η φιλία είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο. Σας αγαπώ guys. Θα είμαστε για πάντα μαζί»

Αντί επιλόγου…

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά επειδή αυτούς τους τρεις τους έζησα από την αρχή μέχρι το τέλος κι ήταν μια πορεία πολύ μεγάλη, θεωρώ ότι θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου ως το καλύτερο μπασκετικό τρίο που υπήρξε ποτέ στην ιστορία του ΝΒΑ και του μπάσκετ γενικότερα. Φυσικά, οποιαδήποτε άποψη δεκτή…

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.